Goud wat blinkt
Karien vertelt dat ze op een gegeven moment een brief kreeg van de bank die aangaf dat ze met haar vermogen goud hadden aangeschaft. “Goud! Dat was wel het meest kapitalistische wat ik me kon bedenken. Ik zat in het anti-huisjesmelkers comité en ineens had ik zoveel geld dat ik een hele straat kon kopen. Dat voelde helemaal niet goed voor mij. Tot die tijd wilde ik eigenlijk helemaal niets met dat geld te maken hebben maar op dat moment dacht ik, wat doet de bank eigenlijk met mijn geld?”
De bijzondere situatie waarin ze was verzeild geraakt, waarbij ze enerzijds actief bezig was actievoeren voor de goede zaak, en anderzijds verzweeg dat ze ook zelf best wel veel geld op de bank had staan, was verwarrend. Het viel haar zwaar, en ze had op een gegeven moment ook psychische ondersteuning nodig. “Ik was niet open over hoeveel geld ik had, maar ik deed wel anonieme donaties en hielp mensen en actiegroepen. Ik vond het mentaal bijzonder lastig om dat gescheiden te houden en had niets met het kapitalistisch systeem.”
De belegging in goud ging dermate in tegen haar overtuigingen dat ze besloot om met haar bank te gaan praten. “Die man moest ineens zijn boekje erbij halen om na te gaan wat de bedrijven waarin mijn geld was geïnvesteerd deden. Iedereen was gewoon tevreden met het rendement maar ik wilde juist precies weten, ja wat doen die bedrijven? Waar gaat mijn geld naartoe? Nou, zo kwam ik erachter dat er in mijnbouw in Australië werd geïnvesteerd met mijn geld. Maar dat wilde ik helemaal niet. Die mijnwerkers worden ontzettend uitgebuit. Er waren ook investeringen in psycho-pharma, dat stond me helemaal niet aan. Ik had zelf in een inrichting gezeten en ik was blij dat ik van die troep af was. Dat spul is zo verslavend, daar wilde ik niet aan bijdragen. Ook in Nestlé wilde ik niet investeren, dat werd in die tijd gekoppeld aan allerlei malpraktijken in Afrika. Via de actiegroepen waar ik in zat wist ik veel meer dan alleen wat er in het Financieele Dagblad te lezen stond. De actiegroepen waren een belangrijke informatiebron voor mij.”
Iedereen was gewoon tevreden met het rendement maar ik wilde juist precies weten, ja wat doen die bedrijven? Waar gaat mijn geld naartoe?
Als uitzondering op de regel zat Karien zodoende elk kwartaal bij de bank. Haar beheerder leek er op een gegeven moment wel lol in te krijgen. Met haar kapitaal zat Karien bij de afdeling beheer en daar zat geen advies bij, maar voor haar werd een uitzondering gemaakt. Zo was ze een bijzondere klant. Het was eind jaren zeventig en een portefeuille doornemen met een jonge erfgename op eerlijke handel en duurzaamheid was uniek. Zeker een jongedame die actief is met actievoeren tegen het kapitalisme. “Op een gegeven moment spoorde Oikos actievoerders aan om met zoveel mogelijk één Shell aandeel te kopen, zodat we met zijn allen naar de aandeelhoudersvergadering konden gaan om de stemming te beïnvloeden. Dat was harstikke lachen. Ik kwam op die vergadering al mijn vrienden tegen, allemaal mensen die ik ken uit actiegroepen. Wisten zij veel dat als ik op het knopje drukte aan mijn stem veel meer aandelen waren verbonden. Iedereen dacht natuurlijk dat ik net als hen gewoon één aandeel had gekocht,” vertelt Karien grinnikend.
Het was eind jaren zeventig en een portefeuille doornemen met een jonge erfgename op eerlijke handel en duurzaamheid was uniek. Zeker een jongedame die actief is met actievoeren tegen het kapitalisme.
Vanuit haar rol als investeerder ging ze steeds vaker naar aandeelhoudersvergaderingen. “Omdat ik goed wilde weten hoe die vergaderingen precies in zijn werk gingen, ging ik ook naar kleinere aandeelhoudersvergaderingen, waar iedereen je gewoon kent. Ik had aandelen in een agrarisch bedrijf en die eigenaar was hartstikke met mij begaan. Toen ik een keer zei dat ik niet naar een vergadering kon komen omdat ik een kind ging krijgen, reed hij de volgende dag naar me toe om te kijken of het wel goed met me ging, als jonge alleenstaande moeder. Dat waren echt hele aardige mensen, heel warm. Ik kom daar nog steeds heel graag.”